Na Carta de los Drechos Fundamentales de la Xunión Europea, l’artículu 21 entituláu Non discriminación diz lo que vien darréu: Prohíbese toa discriminación, y en particular por razón de sexu, raza, collor, oríxenes étnicos o sociales, carauterístiques xenétiques, llingua, relixón, o convicciones, opiniones polítiques o de cualesquier otra triba, pertenencia a una minoría nacional, patrimonio, nacencia, discapacidá, edá, o orientación sexual. Y nel artículu 22 entituláu Diversidá cultural, relixosa y llingüística, afítase que: La Xunión respeta la diversidá cultural, relixosa y llingüística.
Estos drechos vienen al casu pa recordar el marcu pal desendolcu de la oficialidá qu’entá carez l’asturianu n’Asturies y, a otru nivel, les llingües cooficiales del Estáu español na XE. L’artículu 3.2 de la Constitución española.
En pocos años, magar la oficialidá l’asturianu pue recuperar el tarrén perdíu y aportar a ser la llingua diaria de la metada la población asturiana. La razón del drechu européu ta del llau de la normalización y el caltenimientu de la diversidá llingüísticu d’esti territoriu. Énte les males cifres qu’amuesa esti pueblu pa la so sobrevivencia, la oficialidá supón un estímulu pal fomentu de l’autoestima que necesita pa siguir alantre faciendo hestoria. N’Europa hai decenes de minoríes llingüístiques, pero n’España, la coxuntura xuega na direición de la sobrevivencia del plurillingüismu que la compón.
El camín triáu por varies xeneraciones ha frutiar d’esmenu n’autoreconocencia llegal de los drechos llingüísticos. Dende l’intre nel que se dea esa situación, la cultura puxará pola xuntanza de los miembros y coleutivos pa dir más lloñe na gueta d’un cambéu del murniu estancamientu nel que s’afayen. Esbarrumbar la muria, aparentemente llantada pol destín y la mala suerte, y anovar nueves fuercies sedrá too ún. Con una oficialidá qu’aportará, ensin dubia. Una oficialidá que tirará de les conciencies de munchos y munches pa mirase nel espeyu de los que yá xubieron a esi carru na dómina de la Transición. Oficialidá en camín. Esi ye’l camientu d’una bona parte de la sociedá, que bien pue facese ceo un deseyu cumplíu na práutica llingüística de la mayoría.