Una ventaxa derivada del andanciu ye la torga del desfile aéreu. Un absurdu circu millonariu y pro-bélicu que carez la costa xixonesa dende va unos años.
Esaniciaron l'Arcu Atlánticu, un festival de triba céltica-europea, porque l'Ayuntamientu nun vía mases enforma que lu xustificaren.
Agora los baruyos de xente son un pelligru públicu. Paradoxes de la vida.
La reciella y los perros estresaben asgaya col ruíu los aviones. Los presupuestos escosaben sofitando armes de guerra aérees, cola sida del «too de baldre», un circu romanu contemporáneu pal mogollón.
Un absurdu espectáculu militar que trestocaba'l branu na pacífica ciudá de Xixón.
A ver si dende agora, nun se sigue alantre con esa zuna de querer xuntar xente a montonaos, en cuenta d'ufierta-yos cultura de calidá y diversiones sanes.
Aprovechar el cambéu de mentalidá pa facer actividaes más positives y participatives ye una opción dable que nun hai d'escaecer.
De les crisis surden nuevos plantegamientos.
Dizse qu'ésti nun va ser el caberu andanciu. Qu'hai d'avezase a un nuevu mou de rellacionase y de protexese.
Poro, lo deprendío nel estáu d'alarma pue valir pa caltener una meyor calidá del aire al reducir la contaminación, asina como xirar 180 graos nes programaciones culturales y festives, pa torgar les avezaes tonelaes de basoria que xeneren los festeyos masivos, y los nuevos andancios qu'aportarán nel futuru.
Entamaría d'esta miente una nueva civilización que dexaría tres d'ella les zunes de la vieya, escosadora de recursos ñaturales, ente otres coses.