La llingua ye un marcador d’identidá cultural.
Según Ribalta, la pallabra identidá implica diferenciación, continuidá, conciencia y reconocencia. Ensin diferenciación nun hai distinción, ensin continuidá nun hai la mesma entidá, la conciencia da una visión crítica y específica y la reconocencia respuende a l’aceutación polos demás.
La llingua nun ye namái un tema d’identidá, también ye cultural. D’esta miente ye parte de la bayura de la esperiencia hestórica humana. La cultura nun ye namái la llingua, anque nel casu d’Asturies ye vehículu de producción cultural y calter de la so personalidá. P’aportar a la so normalización necesítase un puxu favoratible al so usu, la defensa de la so xunidá y esparder la so reconocencia esterior.
Poro, pa Joan i Marí ríquese un espaciu simbólicu de xunidá. Que faiga que los miembros de la comunidá llingüística s’identifiquen ente ellos. Faise al traviés de l’aición de la sociedá civil y l’algame de mecanismos de poder.
Asina como un espaciu comunicacional propiu, con redes qu’algamen tolos ámbitos de la comunidá llingüística y la mayoría la xente.
Estos espacios son básicos pal surdimientu d’una mentalidá coleutiva que nagüe por un elementu d’intercomunicación, o seya la llingua camín de la so normalización social.
Según Cotano, na Carta Europea de les Llingües Rexonales o Minoritaries, el casu asturianu taría consideráu ente «aquelles llingües que los súbditos d’un Estáu, que constitúin un grupu numbéricamente amenorgáu, usen tradicionalmente nesti Estáu».
Ensin la cooficialidá, dos llingües perpetúen una situación de desigualdá na qu’una d’elles, la estatal, ye considerada obligatoria.
Estes perspeutives empobinen a la llingua minorizada a la so asimilación por parte de la llingua estatal, magar puea gociar de dalguna triba de proteición simbólica poco efeutiva.
La igualdá ente dambes les dos llingües entamaría cola cooficialidá de la minorizada y una nidia política llingüística de normalización qu’asitie la llingua propia al mesmu nivel d’usu ente la población en toles estayes de la so vida.
Nun se trata d’un caprichu. Sinón de la única mena de sobrevivencia nun planeta que camina haza la uniformidá cultural col desaniciu de les miles de llingües minoritaries qu’entá se falen. Too en beneficiu d’unes poques de calter mundial, que s’imponen a elles, nun mundiu cada vegada más globalizáu.