La Universidá d'Uviéu amuesa una selección de pintures inédites de la Serie Blanca del artista Agustín García Benito

La Sala d'Esposiciones de la Universidá d'Uviéu, nel Edificiu Hestóricu, va amosar, ente'l 24 d'ochobre y el 26 de payares del 2023, una selección de pintures de la Serie Blanca del artista plásticu Agustín García Benito, la mayoría d'elles nunca espuestes enantes. La exhibición, titulada cola espresión llatina COEPI, inclúi un conxuntu d'obres que, en pallabres del propiu artista, forma parte de la zona «más íntima y personal» del so taller y que, empezaes na década de los 90, vuelven agora a ser revistaes pol ceador.

L'amuesa foi inaugurada esti martes, nel Edificiu Hestóricu, cola presencia, amás del propiu autor, de María Pilar García Cuetos, vicerrectora d'Estensión Universitaria y Proyección Cultural; y Pedro García, del espaciu d'arte Dos Ajolotes, d'Uviéu.

García Benito sorraya que, na sección d'obres que s'esibe nel Edificiu Hestóricu, el color blancu que trescala les pintures «apaeznos como l'estadiu avanzáu d'un procesu de depuración formal, de busca de la esencialidá, nel que progresivamente'l vacíu, la lluz y la materia afirmen la so presencia». «La superficie, la so piel, preséntase como rexistru del pasu del tiempu, como paisaxe de la memoria, como un territoriu que fala de la so propia hestoria», añade. En COEPI, «les pintures permiten aldovinar les numberoses obres qu'al traviés de los años fueron atropándose, unes sobre otres, p'amosanos la so orografía. La materia y l'espaciu vacíu dan pasu a un silenciu vivu», destaca l'autor.

Agustín García Benito esplica que, nel so trabayu, alterna tiempos d'acción con temporaes d'ausencia de producción, hasta sentir la necesidá de sirvise de too tipu de materiales y del llinguaxe plásticu pa enriar esperiencies, pa replantegase cuestiones, pa focalizar impulsos, pa posar pensamientos; una tregua na qu'alendar. «Cada obra ye lo que queda, los restos d'una batalla. Paraes nel tiempu, momentos de silenciu. Batalla sobro batalla, la obra va construyéndose a sigo mesma. Interésame esa parte de la obra que nun controlo, tanto a nivel conceptual como, inclusive, a nivel físicu. La materia tien el so propiu escurrir. Les obres superpuestes dialoguen ente sí y fúndense», matiza'l ceador. «Miro les mios obres como miro la casa familiar qu'habité y que yá non me pertenez. Ye entós cuando afayo que la verdadera materia de les mios obres soi yo mesmu», conclúi